Қалжың-шыны аралас, қайныма.
Қулығымен түлкіні құрықтаған,
Жүз жыл бұрын бергенін ұмытпаған.
Шығайбайдың нақ өзі шық бермейтін,
Жылан сауып,жүн қырққан жұмыртқадан
Бір жомарттық жасауға шамаң бар ма ?
Ол қасиет тəн емес сараңдарға.
Қаттылығың соншалық қыстың күні,
Қар сұраса бермейсің адамдарға.
Берген уəде сертіңді бұрмалама,
Сараңдығың мазалап тұр ма бала ?
Ақиқаттың алдында шыныңды айт,
Жылпостанбай көзіме тура қара !
Орындалып жатса да қос арманың,
Сараңдығың ол сенің осал жағың.
Жігіттері жуып бер, ең болмаса,
Аман-есен келіннің босанғанын.
Біз баратын Ақтоғай, бұлақ қайда ?
Бір қозының сырбазы,, шұбат қайда ?
Барлығына осының уəде берген,
Өтірікші, өрмекші, суайт қайда ?
Мәселені шешпейтін туындаған,
Əбекелеп, Сəке деп зуылдаған.
Қайдан ғана қайын ғып бере салды ?
Жаңатастың су жұқпас қуын маған.
Ұната ма, жоқ əлде ұнатпай ма ?
Қуанышын біздермен ұзартпай ма ?
Ақиретте алдынан шығып жүрер,
Қарыздарын бермесе Ұзақбайға.
Айтып-айтпай не керек басқа жағын,
Судыр Ахмет, қомағай, ашқарағым.
Бердім бата, қолың жай таусылмасын,
Сатып жүрген қауын деп асқабағың.
Авторы: Сұраш Ұзақбай Арапбайұлы
Поштасы 24122019n@gmail.com